Nadrzędną zasadą, jaką Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna kieruje się w swoich działaniach jest praca na rzecz dobrobytu ludzi. Kraj od początku poświęcał baczną uwagę rozwiązaniu problemu mieszkaniowego, uznając zapewnienie ludziom cywilizowanych i stabilnych warunków życia za ważne przedsięwzięcie.

Podczas wojny koreańskiej (1950-1953), najstraszliwszej z wojen po II wojnie światowej, opracowany został plan generalny odbudowy Pjongjangu. W następstwie wojny kraj obrócony został w popiół, skierowano jednak wszystkie wysiłki na budownictwo mieszkalne, aby ustabilizować życie ludzi. Budowniczowie stworzyli Prędkość Pjongjańską budując jedno mieszkanie wielopiętrowego bloku w przeciągu 14 minut. Do wczesnych lat 60-tych problem mieszkaniowy kraju został w głównej mierze rozwiązany.

Później w Pjongjangu zbudowane zostały takie nowoczesne ulice jak ulica Chollima, Ragwon, Pipha i Munsu, a we wszystkich częściach kraju, od mniejszych miast, takich jak Nampho, Chongjin, Hamhung czy Wonsan po rolnicze i rybackie wioski oraz górzyste obszary, powstawały wielkie ilości domów.

Budowa ulicy Changgwang w latach 80tych była wydarzeniem zwiastującym rewolucję w budownictwie mieszkalnym. Na ulicy tej znalazły się wieżowce dla tysięcy rodzin oraz wiele obiektów kulturalnych i użytku publicznego, wszystko zostało w pełni zaopatrzone we wszelkie potrzebne meble i wyposażenie.

Potem w Pjongjangu powstało kolejnych kilka ulic, takich jak ulica Kwangbok i Thongil, a w całym kraju zbudowano ponad milion domów. Między rokiem 1995 a 2004 liczba nowych domów wyniosła ponad 458 tysięcy, w tym dotyczyło to ponad 1600 wiosek.

W domach wybudowanych dłuższy czas temu regularnie wykonywane są naprawy i remonty w dopasowaniu do współczesnego poczucia estetyki i potrzeb ludzi.

Kiedy rodziny muszą zostać przeniesione z powodu państwowych projektów budowlanych, państwo najpierw zapewnia wybudowanie dla nich nowych domów; np. gdy w północnej części kraju zaplanowano budowę elektrowni wodnej, dla ludzi mieszkających na obszarze, który miał zostać wykorzystany na jej potrzeby, państwo zbudowało domy lepsze niż te w których wcześniej mieszkali.

Po koniec sierpnia 2016 w północnej części kraju spadł ulewny deszcz, który zniszczył zakłady przemysłowe i zalał pola uprawne a lokalną ludność pozostawił bez dachu nad głową. Państwo skierowało wszystkie ludzkie, materialne i techniczne zasoby na projekt odbudowy i w ten sposób 11 900 domów zostało zbudowanych przed nastaniem zimy, a dokładniej w niecałe dwa miesiące.

Liczby i fakty te są niezwykłe jak na kraj o małym terytorium i populacji.

A kraj ten w istocie każdego roku buduje domy i bez uchybień realizuje projekty mieszkaniowe, nawet jeśli sytuacja wymaga zmiany planu nieproduktywnej budowy.

Obecnie w całym kraju powstają nowe budynki mieszkalne, co przyczynia się do podnoszenia standardów życia ludności.

Te zbudowane w Pjongjangu w ciągu ostatnich 7-8 lat nie tylko spełniają rosnące potrzeby cywilizacyjne ludzi, ale również przekształciły obraz stolicy. Sięgające nieba wieżowce na ulicy Changjon, dwa apartamentowce dla wykładowców Uniwersytetu im. Kim Il Sunga na skrzyżowaniu Ryonghung, apartamentowce w kształcie żaglówek dla wykładowców Uniwersytetu Technologii im. Kim Chaeka na brzegu malowniczej rzeki Taedong, Ulica Naukowców Mirae, ulica Ryomyong – wszystko to zostało dostarczone za darmo mieszkańcom Pjongjangu, w szczególności nauczycielom, naukowcom i badaczom.

Ulica Naukowców Unha i Dzielnica Mieszkalna Naukowców Wisong zostały zbudowane na obrzeżach stolicy dla naukowców, badaczy i techników.

Nieprzypadkowo światowe media donoszą, że w KRLD każdego roku budowana jest nowoczesna ulica.

Budowanie domów na koszt państwa i przydzielania ich ludziom za darmo – to odzwierciedla prawdziwy charakter socjalistycznej Korei, kraju dla ludu.